D Grubu’nun genç ressamları, Rönesans ustalarından kopyalar yaparak, araştırma güç­lerini temele bağlı değerler çevre­sinde canlı tutmaya çalışıyorlardı.

D Grubu, dördüncü sergiyi izleyen yıllarda yeni sanatçıların katılma­sıyla kadrosunu genişletmiştir.

Topluluğun sergilerinin genellikle konferanslar ve açıklayıcı konuşma­larla başlaması da harekete bir başka canlılık getirmekteydi.

İkinci yıldan sonra Grup, Atina, Moskova, Viyana, Bükreş gibi merkezlerde de ortak sergiler düzenledi. 1933-1947 yılları arasında on beş sergi açan (tümü de İstanbul’da) topluluk res­samları için en parlak gösteri, 10 Mayıs 1944’te düzenlenen on birinci sergi oldu:

Sergiye, Fransız ressamı Bonnard’ın bir tablosu konmuş, ay­rıca Akademi’de resim bölümü şefi olan Fransız Leopold Levy de dört tablosuyla katılmıştı.

Ama 1947’deki son sergiden sonra, topluluk üyeleri dağılarak, kendi çizgileri ve kişilik­leri doğrultusunda çalışmaya başla­dılar.

D Grubu, dördüncü sergiyi izleyen yıllarda yeni sanatçıların katılma­sıyla kadrosunu genişletmiştir.

Bu sanatçıların başlıcaları Bedri Rahmi Eyüboğlu, Turgut Zaim, Halil Dik­men, Eşref Üren, Arif Kaptan, Eren Eyüboğlu, Salih Urallı, Hakkı Anlı, Fahrünnisa Zeyd, Sabri Berkel ve heykel sanatçısı Nusret Suman’dır.

Topluluğa, on beşinci sergi nedeniy­le en son katılan sanatçıysa Zeki Kocamemi’dir.
Ahmet Muhip Dıranas, Fikret Adil, Ismayıl Hakkı Baltacıoğlu, Mazhar Şevket İpşiroğlu, Ahmet Hamdi Tanpınar, Suut Kemai Yetkin, Mus­tafa Sekip Tunç, gibi yazarların D Grubu’nun görüşlerini destekleme­lerine karşılık Tahir Onger, Ratip Tahir Burak, Selâmi İzzet Sedes, Refî Cevat Ulunay gibi bazı yazar­lar, topluluğu eleştirmişlerdir.