D Grubu’nun genç ressamları, Rönesans ustalarından kopyalar yaparak, araştırma güçlerini temele bağlı değerler çevresinde canlı tutmaya çalışıyorlardı.
D Grubu, dördüncü sergiyi izleyen yıllarda yeni sanatçıların katılmasıyla kadrosunu genişletmiştir.
Topluluğun sergilerinin genellikle konferanslar ve açıklayıcı konuşmalarla başlaması da harekete bir başka canlılık getirmekteydi. İkinci yıldan sonra Grup, Atina, Moskova, Viyana, Bükreş gibi merkezlerde de ortak sergiler düzenledi. 1933-1947 yılları arasında on beş sergi açan (tümü de İstanbul’da) topluluk ressamları için en parlak gösteri, 10 Mayıs 1944’te düzenlenen on birinci sergi oldu: Sergiye, Fransız ressamı Bonnard’ın bir tablosu konmuş, ayrıca Akademi’de resim bölümü şefi olan Fransız Leopold Levy de dört tablosuyla katılmıştı. Ama 1947’deki son sergiden sonra, topluluk üyeleri dağılarak, kendi çizgileri ve kişilikleri doğrultusunda çalışmaya başladılar.
D Grubu, dördüncü sergiyi izleyen yıllarda yeni sanatçıların katılmasıyla kadrosunu genişletmiştir. Bu sanatçıların başlıcaları Bedri Rahmi Eyüboğlu, Turgut Zaim, Halil Dikmen, Eşref Üren, Arif Kaptan, Eren Eyüboğlu, Salih Urallı, Hakkı Anlı, Fahrünnisa Zeyd, Sabri Berkel ve heykel sanatçısı Nusret Suman’dır. Topluluğa, on beşinci sergi nedeniyle en son katılan sanatçıysa Zeki Kocamemi’dir.
Ahmet Muhip Dıranas, Fikret Adil, Ismayıl Hakkı Baltacıoğlu, Mazhar Şevket İpşiroğlu, Ahmet Hamdi Tanpınar, Suut Kemai Yetkin, Mustafa Sekip Tunç, gibi yazarların D Grubu’nun görüşlerini desteklemelerine karşılık Tahir Onger, Ratip Tahir Burak, Selâmi İzzet Sedes, Refî Cevat Ulunay gibi bazı yazarlar, topluluğu eleştirmişlerdir.
